مقدمه: تالاسمی ماژور بيماری ژنتيکی مزمنی است که مانند هر بيماری مزمن ديگر ی بر وضعيت روان شناختی افراد اثر داشته و اين بيماران را در معرض خطر افسردگی قرار داده است. اين مطالعه با هدف تعيين تأثير مدل مراقبت مشارکتی بر افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور انجام شد. روش: در اين پژوهش نيمه تجربی ۶۰ نفر نوجوان مبتلا به تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز کوليز بيمارستان شهيد دستغيب شيراز به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. مدل مراقبت مشارکتی براساس مراحل آشناسازی، حساس سازی، کنترل و ارزشيابی در گروه مداخله به مدت ۳ ماه اجرا شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه Depression Anxiety Stress Scale-21 بود که جهت سنجش افسردگی نوجوانان قبل و بعد از ۳ ماه در هر دو گروه تکميل گرديد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.16 و آزمون های آماری کا ی دو، تی زوجی و تی مستقل آناليز گرديدند. يافته ها: ميانگين نمره افسردگی بين دو گروه قبل از مداخله با آزمون آماری تی مستقل اختلاف معناداری نشان نداد (۵۳۲/۰)p=. ليکن بعد از اجرای مداخله اين تفاوت بين دو گروه در ميانگين نمره افسردگی معنادار شد (۰۰۰۱/۰)p=. آزمون تی زوجی اختلاف معنا داری در ميانگين نمره افسردگی گروه مداخله بعد از مداخله نشان داد (۰۰۱/۰)p=. در حالی که ميانگين نمره افسردگی گروه شاهد بعداز مداخله نسبت به قبل از مداخله کاهش پيدا کرد، اما اين اختلاف معنادار نبود (۶۲۱/۰)p=. نتيجه گيری: مدل مراقبت مشارکتی باعث کاهش سطح افسردگی نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور گرديد. لذا استفاده از اين مدل در نوجوانان مبتلا به تالاسمی ماژور توصيه می شود